به بهانه رای امروز نمایندگان به لایحه الحاق ایران به کنوانسیون پالرمو
مطابق آنچه در وبسایت بانک مرکزی ایران منتشر شده است، تعداد کنوانسیونها و پروتکلهای بینالمللی در زمینه مبارزه با پولشویی و تأمین مالی تروریسم ١١ مورد است. بر اساس برنامه اقدام FATF، جمهوری اسلامی ایران متعهد شده است که تا یک سال آینده، به کنوانسیون مبارزه با جرائم سازمانیافته فراملی (دسامبر ۲۰۰۰) موسوم به پالرمو و کنوانسیون مقابله با تأمین مالی تروریسم (۷ اکتبر ۱۹۹۹) مشهور به FT، ملحق شود.
با تصویب احتمالاً برجامی و سریع لوایح دولت در مجلس شورای اسلامی و الحاق ایران به دو کنوانسیون فوق و تکمیل این بسته در سرفصل تروریسم، میتوان گفت جمهوری اسلامی دیگر به صورت کامل در بحث مبارزه با تروریسم تابع قوانین جامعه بینالملل (!) شده و خود را با چارچوبها و استانداردهای کدخدای این جامعه یعنی آمریکا «تنظیم» خواهد کرد.
از سوی دیگر همزمان با طی این مسیر حقوقی و کامل کردن مقدمات داخلی در قوانین و تعهدات کشور، چنانچه قبلاً نیز گفته شده، خیز و اراده برای برجام منطقهای و پیوند زدن آن با انتخابات ریاست جمهوری در ادامه برنامه جامع تغییر، چنان جدی است که برخی اخبار تائید نشده نشان میدهد که به مرحله پیشنهاد جامع مکتوب در داخل هم رسیده است.
به نظر میرسد در این شرایط شاهد یک برجام منطقهای خیلی شکیل، بینقص، کامل و بیدردسر خواهیم بود که کاملاً صلب و سخت و محدودکننده بوده و متصل به قوانین، پروتکلها و استانداردهایی است که خودمان به صورت داوطلبانه آنها را پذیرفتهایم.
این چنین است که پس از بحث هستهای، نفوذ منطقهای ایران هم با مانعی جدی روبرو خواهد شد بدون اینکه اتفاق خاص و یا پایداری در عرصه اقتصادی بیفتد یا حتی ساختار تحریم ترک بخورد. البته این پایان ماجرا نیست؛ پس از پروندههای «هستهای» و اصطلاحاً «تروریسم» که آمریکاییها از سالها پیش به دنبال حلوفصل آن بودهاند، موضوع شماره بعدی برجام از هماکنون مشخص و مذاکرات غیررسمی آن جاری است؛ اما آیا عمق اطلاع و حساسیت نسبت به این مسائل در سطح رسانهها و نخبگان و مؤثرین جامعه کافی است؟!