پایگاه خبری تحلیلی ندای ارومیـه

به گزارش ندای ارومیه، برخی فعالین فرهنگی و اجتماعی در ارومیه، با نیت های مختلف، از کمک به “خودسازی” جوانان گرفته تا تلاش برای تحقق اهدافی نظیر تشکیل جامعه اسلامی و…، به کار تربیتی روی آورده اند و آن گونه که به نظر می رسد این امر در آینده شدت بیشتری پیدا کند.

شیوه های مختلفی از “کار تربیتی” در این شهر به چشم می خورد.

شیوه هایی که خود را در بسترها یا شکل های مختلف نشان می دهند؛ از فلان گعده و دورهمی و موسسه با هدف مورد مطالعه واقع شدن یا اجرایی شدن یک سیر مطالعاتی یا برنامه مشخص تا تلاش برای ساخت مدارس غیرانتفاعی خاص، با سلیقه آموزشی فلان شخص.

متولیان این کار تربیتی با یکدیگر اختلافات نظر جدی هم دارند.

این میل و رغبت به یافتن بسترهای مناسب تربیت در میان برخی خانواده ها نیز افزایش پیدا کرده است.

البته با این تلقی که وضعیت فساد و آسیب های اجتماعی در میان نسل جدید افزایش پیدا کرده، این میل و رغبت خانواده ها امری قابل درک است.

اما در این میان چند نکته و سوال وجود دارد که نباید از آن غافل بود:

۱- هدف نهایی از این سیرهای تربیتی چیست؟

۲- آیا تربیت می تواند صرفا در کنج حلقه ها اتفاق بیفتد؟

۳- آیا تربیتی که در دل جامعه نباشد و منهای انجام تکالیف اجتماعی باشد ممکن است؟

۴- در کار تربیتی فقط باید “چگونه فکر کردن” آموخته شود و افراد یک سری مبانی و… بیاموزند تا روزی منحرف نشوند؟ یا “به چه چیزی فکر کردن” هم مهم است؟

۵- فرد خروجی یک کار تربیتی که مسلط به هزار و یک مساله نظری، کلامی و تمدنی و… با عناوین جذاب است اما از مسائل جامعه خود چیزی نمی داند (یا اگر می داند هم امر پرداختن به آن ها در اولویتش نیست)، برای تربیت کنندگان مطلوب است؟

۶- موفق ترین تجارب تربیت انسان در طول تاریخ این کشور، نزد چه کسانی بوده است؟

*هادی پورافشار

انتهای پیام/